“Wát wil je gaan doen?”
Ik hoop dat ik het verkeerd versta. Maar hij antwoordt vastberaden: “Ik wil een half jaar gaan studeren in Peru.” Hij vertelt dat hij Spaans wil leren en colleges wilt gaan volgen aan een universiteit in Lima.
Naar de andere kant van de wereld
Naar Peru? Zes maanden? De schrik slaat me een beetje om het hart en allerlei bezwaren borrelen op. Wat als hij ziek wordt? Of zijn Spaans niet goed genoeg blijkt? Wat als hij zich eenzaam voelt, of het helemaal niet is wat hij ervan verwacht? In mijn hoofd wordt het rijtje ‘wat als…?’ met de minuut langer.
Hij kijkt me aan met een mengeling van enthousiasme en onbegrip. “Ik heb dit goed uitgezocht, en er studeren zo veel mensen in het buitenland, óók in Zuid-Amerika. En ik ben ook naar Australië geweest, in mijn eentje. Ik red me wel. En Spaans leren is leuk, en ook nog eens handig.” Ik probeer mijn bezorgde stemgeluid te onderdrukken, maar het lukt niet helemaal. Hij zucht: “Je ziet weer problemen hè?”
In mijn hoofd een storm, in zijn hoofd zonneschijn
En hij heeft gelijk. Mijn zorgen gaan met me aan de haal. Dus haal ik diep adem en stel de vragen die er wél toe doen: wanneer wil je gaan, en wat heb je al geregeld? Heb je een visum nodig? Inentingen? Heb je al een woonplek? En je vakken al gekozen? Hij knikt, deels. “We hebben nog even, komt goed.”
Wat een zaligheid, die zorgeloze vastberadenheid van iemand die gelooft dat alles uiteindelijk wel goedkomt. Hij ziet obstakels als uitdagingen. Problemen zijn voor later.
Mijn eigen ‘wat als…’
Het brengt me terug naar de tijd dat ik een jaar als au pair naar het buitenland wilde. Ik heb het uiteindelijk niet gedaan omdat ik me heb laten weerhouden door de bezwaren van mijn moeder. En als ik ergens spijt van heb, is het daarvan. Hoe leuk zou het geweest zijn om een jaar in Engeland te wonen? Of in Frankrijk?
Kans
Ik besluit dat ik mijn zoon zijn droom niet ga ontnemen, hoezeer mijn maag zich omdraait bij de gedachte dat hij straks, alleen in Peru zit, ver weg van mij. Hij moest voor zijn studie verplicht naar het buitenland, maar ik had het toch prettiger gevonden als hij voor Scandinavië of een ander land dichterbij had gekozen. Maar, hij heeft het recht om zelf te kiezen, zijn eigen fouten temaken en ervan te leren. Deze studiereis gaat hem ongetwijfeld veel opleveren in termen vanlevenservaring, plezier en nieuwe contacten en is een mooie stap naar nog verdere volwassenwording enzelfstandigheid. Ik gun hem deze kans.
Les in loslaten en vertrouwen
Voor mij is het een les in loslaten en vertrouwen op de opvoeding die ik hem gegeven heb. Ik mag erop vertrouwen dat hij voldoende basis heeft meegekregen om zich te redden in het buitenland. Het is aan mij om hem de ruimte te geven die hij nu nodig heeft in zijn ontwikkeling. Ook dat hoort bij de opvoeding, spreek ik mijzelf toe. Hier heb ik nog steeds wat te leren, realiseer ik mij. Hij is zelfstandig, slim, verantwoordelijk, sociaal en als hij een doel voor ogen heeft, gaat hij ervoor. Hij redt het wel. En ik ook.
Misschien herken jij jezelf in dit verhaal.
Niet als ouder, maar als mens. Iemand die zich altijd verantwoordelijk voelt voor anderen. Die bezwaren van anderen vaak zwaarder weegt dan haar eigen dromen, en die loslaten een ‘dingetje’ vindt. Misschien is het tijd dat jij nu die stap zet. Naar je eigen verlangen, zonder stress of schuldgevoel. Of het nou gaat om grote dingen zoals een verlangen om te reizen, of om hele kleine in je dagelijks leven.
Heb je het gevoel dat je ergens vastloopt met jezelf? Dat je meer bezig bent met de wensen en verlangen van je omgeving? Of krijg je stress door jouw verantwoordelijkheidsgevoel voor anderen? Ik kan je helpen om te leren loslaten, zónder stress en schuldgevoel. Neem telefonisch contact met op als je behoefte hebt om even te sparren. Of stuur een mailtje naar: jolanda@jolandamocking.nl. Allemaal geheel vrijblijvend.
